Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

– Αν θες να μπεις στο σπιτικό μου, ν’ αποταθείς στο θυρωρό μου. Ο πετεινός πολύ μάγκας λέμε... Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος!



Ο θυρωρός

Ο πετεινός έπιασε φίλο
του διπλανού σπιτιού το σκύλο.

Και παν μαζί πεζοπορία
για κάποια ξένη πολιτεία.

Στο δρόμο πήρε να βραδιάσει
και σ’ ένα δέντρο κάνουν στάση.

Κούρνιασε ο ένας στα κλαριά του
κι ο άλλος πλάγιασε από κάτου.

Σώνεται η νύχτα και χαράζει
κι αρχίζει ο πετεινός να κράζει.

Κι η αλεπού απ’ τη φωλιά της
τρέχει κουνώντας την ουρά της:

– Πουλί μου, πώς σ’ αυτά τα μέρη;
Κατέβα, δώσε μου το χέρι.

Κι ο πετεινός τής δείχνει κάτου,
που ο σκύλος τέντωνε τ’ αυτιά του:

– Αν θες να μπεις στο σπιτικό μου,
ν’ αποταθείς στο θυρωρό μου.

Μιχ. Δ. Στασινόπουλος
(Aρμονία, Eκδόσεις «Kένταυρος», 1956)



Πηγή:
Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού



Ο υπέροχος Μεσσήνιος ποιητής Μιχαήλ Δ. Στασινόπουλος, με τα ποιήματά της Αρμονίας!
Ν' αποταθείς στο θυρωρό μου! Μα παίζεται η φράση αυτή; Δεν είναι αριστούργημα; Και μόνο να σκέφτεσαι τον μάγκα πετεινό να τη βγαίνει στην αλεπού έτσι κυριλάτα, φτάνει! Κι η αλώπηξ έμεινε μαλκς! Εμ, πού πήγαινες κερά μου, πούουου;

3 σχόλια:

κοκκινη κισσα είπε...

Μαριάννα γάτος ο πετεινός!
πολύ ψώνιο το ποιηματάκι και να σκεφτείς είπα να ρθω επίσκεψη μετα το σκίουρο και το κοράκι!Αυτό θα πεί ταύτιση διάθεσης...κανονικό πάρτυ,μόνο πού το δικό μου δεν έχει happy end!
Μού έφτιαξε τη διάθεση , χαρούμενο,και ανάλαφρο ....

καλο σαβ/κο!!
φιλιά

μαριάννα είπε...

Γεια σου κίσσα μου πανέμορφη! Έχω μια τρελή αδυναμία στα πουλιά! Τα θεωρώ πανέξυπνα και πνευματώδη και με ιντριγκάρει φοβερά η αντίθεση μεγέθους εγκεφάλου και εξυπνάδας που τους προσδίδουμε και που έχουν δηλαδή.
Με κορυφαίο το πουλί του Αρκά, όπου το έχω κυριολεκτικά ρουφήξει!;)
Εδώ λοιπόν βρήκα απίστευτα σνομπίστικη, κοροϊδευτική και εξευτελιστική προς την αλεπού, την προτροπή με τη χρήση του ρήματος αποτείνομαι. Συχνά ένα ποίημα το φτιάχνει ΜΙΑ λέξη. Εσύ ξέρεις.
Αυτή είναι και η μαγεία της ελληνικής γλώσσας. Αν έλεγε «να απευθυνθείς στο θυρωρό μου», δε θα ήταν καθόλου το ίδιο. Αυτή η θεϊκή, ελάχιστη διαφορά της χρήσης των λέξεων που δεν την κατανοεί κανένας άλλος λαός, όσο καλά και να μιλάει ελληνικά, με μαγεύει στην καταπληκτική μας γλώσσα. Και φυσικά, όσο πιο ΜΕΓΑΛΟΣ, εντός και εκτός εισαγωγικών, ο Ποιητής, τόσο προσέχει τη λέξη που θα διαλέξει.
Γι αυτό είμαι τρελαμένη με τους «παλιούς».
Έρχομαι να δω τα δικά σου, σκιουράκι και κοράκι! ;)
Αυτές τις μέρες καίγομαι από δουλειές και υποχρεώσεις. Μη με παρεξηγείτε αν χάνομαι...

Σε φιλώ

κοκκινη κισσα είπε...

Μαριάννα μου
συμφωνώ σε κάθε λέξη!Το "αποταθείς"
μαγκιά!
Νασαι καλά,.....
πολλά φιλιά.