My Life in Ruins: Πολύ φάβα λέμε...

- Πού πήγαν τα λεφτά; - Εκεί που πάνε τα λευκά! Χαχαχα! Έσκισε ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία...

Madame de la Bayette... Λαίδη πραγματική! :) Νιώσε ελεύθερη... βγάλε την Κατίνα από μέσα σου να τον κάνεις να νιώσει άρχοντας. Βρε ουστ!

Και θέλω νά 'ρθω να σ' αρπάξω από την άλλη
να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα
με ποιο δικαίωμα σε πήρε από μένα
και ποια θυσία, ποια θυσία, ποια θυσία έχει κάνει
αυτή για σεεεεεένααααααα...

Εμπνευσμένη διαφήμιση, όντως. Το τραγούδι όμως, αν και το συνηθίσαμε τόσα χρόνια με την πλύση εγκεφάλου που μας έχει γίνει, μεγάλη... φάβα από στίχο. Ο Κουφιανάκης έσκισε δε λέω... αλλά πολύ κατινιά ο στίχος. :)))))

Κι εσύ Πυθία μου άτυχη ναυάγιο στην Κίχλη τα δάκρυά σου είν' θολά τοπίο στην ομίχλη!

Πονά, πονάς, κι οι δυο πονάτε
κι εκείνη βρε όλο κλαίει,
σε σκέφτεται ολονυχτίς
πίνει και δεν κοιμάται.

Άλλη παρηγοριά δεν έχει
τα μπλογκς μου να διαβάσει τρέχει
και μη νομίζεις ότι το γλεντάει
για σένα βρε χαζό κι αυτή πονάει.

Σε σκέφτεται Πυθία μου
της νύχτας θυγατέρα
γι αυτό και πήρε τα βουνά
και κλαίει νύχτα μέρα.

Να την γλυκάνουν προσπαθούν
καλόγεροι, χήροι και ζωντοχήροι
γι αυτό κι εκείνη η πτωχή
πήγε στο μοναστήρι.

Αυτό που λένε να 'ν' καλά
και καταφεύγουν όλες
οι τεθλιμμένες, οι πτωχές,
οι χήρες, οι μαργιόλες.

Κι εσύ Πυθία μου άτυχη
ναυάγιο στην Κίχλη
τα δάκρυά σου είν' θολά
τοπίο στην ομίχλη!

Βρε ξου!

Αλώπηξ συμπάσχουσα!

Xριστέ μου πόσο ίδιοι είμαστε!

...άντρες γυναίκες εννοώ. Ακριβώς τα ίδια γούστα!

Τρίφωνο! Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός ...

Narcotango - Gente que sí


Τρίφωνο - Να μ' αγαπάς

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να 'ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να 'ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ' ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Στίχοι: Νικολακοπούλου Λίνα
Μουσική: Libedinsky Carlos

Ευγένιος Σπαθάρης και Θόδωρος Έξαρχος: Δυο εκλεκτοί «έφυγαν» μαζί. Στο καλό... Θα σας θυμόμαστε με σεβασμό και αγάπη

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1930, σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1951 με το θεατρικό έργο «Βροχή» με το Θίασο της Κατερίνας.

Τα παρθενικά του βήματα τα έκανε στο κινηματογράφο το 1957 στην ταινία «Της Τύχης τα Γραμμένα». Παράλληλα με το θέατρο και τον κινηματογράφο εργάστηκε πολύ στο ραδιόφωνο, μετέφρασε θεατρικά έργα και υπήρξε μελετητής του θεάτρου, εκδίδοντας βιβλία για την ιστορία και τους ανθρώπους του.

Παράλληλα έγραφε και δημοσιογραφούσε, ασχολήθηκε με τα συνδικαλιστικά του κλάδου ως γενικός γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, ενώ τα τελευταία χρόνια εξέδωσε και ποίηση, ποιήματα γραμμένα με βαθιά ευαισθησία, με αίσθηση του μέτρου με διάθεση λυρική και ερωτική.

Ο ηθοποιός και συγγραφέας Θόδωρος Εξαρχος «προίκισε» την ιστοριογραφία του νεοελληνικού θεάτρου με μια «πολύτιμη» προσφορά: Tο θεατρολογικό «εγκυκλοπαιδικό» έργο του «Ελληνες Ηθοποιοί», που κυκλοφόρησε από τiς κεδόσεις «Δωδώνη» και το οποίο έχει τιμηθεί με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.



OΕυγένιος Σπαθάρης έφυγε…Ο καραγκιόζης, ο χατζηαβάτης, ο μπάρμπα Γιώργος είναι όμως αθάνατοι. Και οι συμβολισμοί τους διαχρονικοί. Ο ίδιος ο Ευ. Σπαθάρης έλεγε ότι «ο καραγκιοζμπερντές» είναι σκηνές και στιγμές από την Ελλάδα…

Πληροφορίες: enet.gr

Carnaval de Cadiz - La Ventolera (Pasodoble)!!! Por que te quiero y quiero me acusa la gente ya de Santa María se fue el diablo...

Pasodoble
Sin tu melena al viento
me quedo pa siempre
y sin llevarte a hombros
me dejan los santos
los mismos que aplaudieron
y enorgullecieron de ser mis hermanos
cuando llegó el momento
guardaron silencio y lavaron sus manos
lo mismo que Pilatos.
Por que te quiero y quiero
me acusa la gente
ya de Santa María se fue el diablo
"Greñuo" de mi alma
te quedas con los cristianos
que no pecan nunca
los que te ponen precio
y venden tu cara en una estampa
los que al llegar el viernes
hincan el diente
a nuestras culpas
Dejo esta casa
que los golpes de pecho no son mi religión
ya tengo mi sentencia
y una cruz a cuestas pa toa la vida
ya me hare un sitito
por Jabonerias pa verte gitanillo bueno
Despideme de tu mare Dolores,
la Magdalena y dale tres mil besos
a la carcel vieja
que yo te traere claveles
desde el infierno.

Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά... Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί...

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες
Ο Φρεντερίκο η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού 'ν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ

Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού 'ν' το κορίτσι, το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί

Μάνος Λοΐζος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου