Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Στο τέλος έτσι πάντοτε τα σκάτωνα Μου το ’λεγε κι η θεια μου η Κοντύλω Θα είσαι πάντα με τους αποκάτωνα Που σ’ έκανε ο Θεός φευγάτο κι ερωτύλο!

ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ Δ. ΚΕΝΤΡΩΤΗ
ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΥΛΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ


Τα όνειρα του βίου μου περάτωνα
Και έθετα τις βάσεις και τον στύλο
Και ξάφνου ανακάλυψα τον Πλάτωνα
Και μέθυσα διαβάζοντας Κρατύλο

Στο τέλος έτσι πάντοτε τα σκάτωνα
Μου το ’λεγε κι η θεια μου η Κοντύλω
Θα είσαι πάντα με τους αποκάτωνα
Που σ’ έκανε ο Θεός φευγάτο κι ερωτύλο

Κι εγώ τις λέξεις και τις φράσεις μου αιμάτωνα
Και έρρεαν φωνήεντα και τόνοι
- Αγαπητέ μου Πλάτωνα
- Αγαπητέ Αντώνη;
Τον νου μου και τη σκέψη αναστάτωνα
Καιρός είπες να πέσουνε οι τόνοι

Κι όπως την ένταση του βίου μου ελάττωνα
Και έλεγα να πέσω στη ραστώνη
Φάτονα ρε, σ’ ακούω, φάτονα
Που θέλει να κουνήσει και σεντόνι
Τον βάζελο. Άλα τις Πλάτωνα!
Και γαύρος και μόρτης και γατόνι;

Κι όσο περνούσε ο καιρός και όλο πάτωνα
Στο διάολο είπα όλα να τα στείλω
Να μην ξαναδιαβάσω Πλάτωνα
Να μην ακούσω πάλι για Κρατύλο
Γιατί θα είμαι πάντα με τους αποκάτωνα
Άτιμη ζωή παλιοξεφτίλω
(Δεν άκουγα τη θεια μου την Κοντύλω;)

Αχ… αν είχαν πέραση οι ρίμες, τα σονέτα
Θ’ αγόραζα μια μέρα μαιζονέτα

Αντώνης Παπαϊωάννου
Εκατόν δύο ματς
Εκδόσεις: τυπωθήτω, λάλον ύδωρ

5 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Γιώργο Κεντρωτή

Γιώργο δεν ξέρω ποιός είναι ο Αντώνης Παπαϊωάννου, αλλά τον πάω με χίλια!
Θα ήμουν πολύ υπερήφανη και θα με συγκινούσε, αν μου αφιέρωναν ένα τόσο αυθόρμητο και φιλίας ποίημα!
Εύγε! Εις αμφότερα τα μέλη! ;)

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Σας διαβάζω συχνά στο μπλογκ του Γιώργου, όπου έχουμε ξανασυναντηθεί, είτε με το όνομά μου, είτε ως Μένανδρος.
Επιφυλάσσομαι για μια παρόμοια αφιέρωση

Με εγκάρδιους χαιρετισμούς

Αντώνης Παπαίωάννου

μαριάννα είπε...

Αντώνης Παπαϊωάννου

Ααα, πολύ χαίρομαι! :)
Εσείς είστε ο Μένανδρος! Να είστε καλά να σας απολαμβάνουμε! Ξέρετε συχνά σε ένα ποίημα, μία λέξη μπορεί να κάνει το κλικ και να αγγίξει την ευαίσθητη χορδή μας. Θεωρώ φοβερά εμπνευσμένη και με συγκίνησε πολύ η λέξη «αποκάτωνα» και οι στίχοι:
Θα είσαι πάντα με τους αποκάτωνα
Που σ’ έκανε ο Θεός φευγάτο κι ερωτύλο

Πόσο τρυφερά δοσμένη μια μεγάλη αλήθεια για τους φευγάτους και τους ερωτύλους της γης, που εν τέλει είναι πάντα με τους αποκάτωνα! (με την ευρεία έννοια του, οι χαμένοι δηλαδή μιας ζωής, κυρίως συναισθηματικά) Τί στίχος! Τί ντουέντε! :)

Πολύ θα χαρώ να διαβάσω κι άλλα δικά σας!
Μια ερώτηση μόνο. Είστε ο Αντώνης Παπαϊωάννου του «Αγάπη δίκοπη» του Σπανού;

Την καλησπέρα μου και την εκτίμησή μου!

Ανώνυμος είπε...

Πολλές φορές οι ρίμες από μόνες τους μας οδηγούν στο θέμα και όχι το αντίστροφο. Αυτές δημιουργούν το παίγνιο και τη συγκίνηση γιατί συνθέτουν μια ξεχωριστή γλώσσα στην οποία μεταφράζουμε τα συναισθήματά μας ή μας βοηθούν να τα ανακαλύψουμε ή να τα ανακαλέσουμε.
Σας ευχαριστώ που με θυμάστε ως στιχουργό από ένα τρεαγούδι που έκλεισε εικοσιπέντε χρόνια. Η αγάπη δίκοπη είναι η φράση που με κυνηγάει μια ζωή, αλλά πιο πολύ με κυνηγάει η "δεν είμαι γω για προκοπή"
Ευχαρίστως να σας στείλω να διαβάσετε και άλλα, όταν βρω λίγο χρόνο γιατί αυτή τη στιγμή ετοιμάζομαι να μπω σε μια παρουσίαση.
Την καλημέρα μου και σας ευχαριστώ

Αντώνης Παπαϊωάννου

μαριάννα είπε...

Ακριβώς αυτός ο στίχος

«δεν είμαι εγώ για προκοπή
εγώ είμαι αγάπη δίκοπη»

με έχει κάνει να θυμάμαι τον ποιητή τόσα χρόνια τώρα!

Γιατί το έχουμε χιλιοτραγουδήσει τις όμορφες, φορτισμένες ώρες, τότε που η νύχτα ντύνεται γυναίκα...

Τα σέβη μου! Και την αγάπη μου!
Καλό ΣΚ!