Σήμερα, αυτή την αποφράδα μέρα, δεν είχα διάθεση ούτε να πω, ούτε να γράψω, ούτε να σχολιάσω το παραμικρό. Δεν θέλω καν να θυμάμαι. Παρ' όλα αυτά έκανα γύρα στα ιστολόγια των φίλων και διάβασα τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφτηκαν από πολλούς. Θέλω μόνο να γράψω λίγους στίχους σαν φόρο τιμής, σε όλους εκείνους που πάλεψαν ενάντια στους παράφρονες. Και ποιός μπορεί να τα πει καλύτερα από τον ίδιο τον Αλέξανδρο τον Παναγούλη;
Αντιγράφω από τη σελίδα του Θανάση Τριαρίδη, από ένα εξαιρετικό αφιέρωμά του στον Αλέκο Παναγούλη.
«...στην περίπτωση του Παναγούλη είναι δύσκολο να διαλέξεις τι είναι ποίημα και τι δεν είναι. Ας πούμε, δεν είναι λίγοι αυτοί που λογαριάζουν για καλύτερο ποίημα την απολογία του στο Έκτακτο Στρατοδικείο, στις 8 Νοεμβρίου του 1968. Οι τελευταίες φράσεις ετούτης της απολογίας ανήκουν ήδη στη σφαίρα του θρύλου - είναι η η πιο χαρακτηριστική δημόσια δήλωση του Παναγούλη που έδειξε σε όλους πως ήταν για να πάει τα πράγματα μέχρι το τέλος:
(...) Γνωρίζω ποιες είναι οι ποινές που προβλέπονται από τον νόμο, και γνωρίζω και ότι αυτές οι ποινές που προβλέπονται από τον νόμο θα επιβληθούν, αλλά δεν υποχωρώ, διότι, κύριοι δικαστές, γνωρίζω ότι το ωραιότερο κύκνειο άσμα ενός πραγματικού αγωνιστή είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα μιας τυραννίας και αυτή τη θέση την αποδέχομαι.
Άλλοι πάλι, περισσότερο θεωρητικοί, πιστεύουν πως το καλύτερό του ποίημα είναι αυτό:
ΘΕΛΩ
Θέλω να προσευχηθώ
με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω
Θέλω να τιμωρήσω
με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω
Θέλω να προσφέρω
με την ίδια δύναμη πού ’θελα στο ξεκινήμα
Θέλω να νικήσω
αφού δεν μπορώ να νικηθώ »
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν μπορώ να πω ποιό είναι το καλύτερο ποίημα του Παναγούλη. Ίσως επειδή τα γράμματα του ονόματός του είναι το καλύτερο ποίημα των τελευταίων χρόνων.
Αλέξανδρος Παναγούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου