Το πουλάκι του ποιητή

Το πουλάκι του Ποιητή*

Κάποτες είχαν φέρει ένα πουλάκι
στον Ποιητή -μικρούλι, τόσο δα-
για να τον διασκεδάζουνε λιγάκι
τ’ αστεία του κελαηδητά.

Δεν ήταν καρδερίνα, μήτε φλώρος,
-ένα φτωχούλι ασήμαντο πουλί-
μα ήταν μεγάλος της ζωής του ο ρόλος
να συντροφεύει τέτοιον ποιητή!

Με κείνα τα λιγνά του ποδαράκια
τον ακολούθαε πάντα πηδηχτό,
το τάιζε σουσάμι και σποράκια,
το πότιζε απ’ τη φούχτα του νερό.

Κι ο Ποιητής τ’ αγάπησε. Χαιρόταν
σαν το ’βρισκε σιμά του την αυγή,
στην κεφαλή του απάνω θρονιαζόταν
κι αρχίναε πια γλυκά να κελαηδεί.

Έλεγε στους δικούς του: “Το άπαντό μου
είναι για μένα τούτη εδώ η μπουκιά,
όντας δεν του γουστάρει το γραφτό μου,
μού το τελειώνει μια του κουτσουλιά”.

Ωστόσο αυτόν το φίλο του, ένα βράδυ
που δούλευε το στίχο μες στο νου,
παραπατώντας μέσα στο σκοτάδι,
τον πάτησε στη ρίζα του φτερού.

Και το πουλάκι πέθανε, κι εκείνος
πιο γερασμένος τώρα, πιο βαρύς.
κάποτε ακούγονταν σα θρήνος,
μα δεν τον ρώτησε γι’ αυτό κανείς.

Μονάχα λίγην ώρα πριν πεθάνει,
άρχισε αγάλια να παραμιλεί.
“Για κειό που αθέλητά μου σου ’χω κάνει,
συχώρνα με, καλούλι μου πουλί”.

Μυρτιώτισσα

* Μια ευγενικά γερόντισσα, η κυρία Λαμπίρη, εγγόνα του
Λασκαράτου, μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία με το πουλάκι
που τόσο τ’ αγάπησεν ο Ποιητής.

Από την εξαιρετική ιστοσελίδα Αφιέρωμα στη Μυρτιώτισσα του Λάκη Φουρουκλά