Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Με σχόλια μηδενικά, υπόστασης σημαντικά, παρηγοριά εν τέλει; Για να συνέλθω τελικά παρήγγειλα πεισματικά στιφάδο με κουνέλι...



Τα σχόλιά μου τα μηδενικά

Τα σχόλιά μου τα μηδενικά
με ρίξανε σημαντικά
με κάνανε κουρέλι.

Για να συνέλθω τελικά
παράγγειλα πεισματικά
στιφάδο με κουνέλι.

Με δάφνη και μυρωδικά
και άλλα αφροδισιακά
το πνίγουν το κουνέλι.

Με σχόλια μηδενικά,
υπόστασης σημαντικά,
παρηγοριά εν τέλει;

Θα έπρεπε κανονικά
αν το σκεφτώ ποιητικά,
να κρεμαστώ απ' το τσιγκέλι.

Προτίμησα τα λαϊκά,
αγνής σοφίας γνωμικά:
Ρίξε ένα τσιφτετέλι!

Εάν ντεμί αρσενικά
μικρά, δειλά και φοβικά
πετάνε σάπια βέλη.
Γητ

Αφιερωμένο στον Λατέρνο με την ευχή να σπάσει τα μηχανάκια της ιντερνετικής καταξίωσης!

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αποφαση παρ' το λοιπο
εισ' ενα huuuge μηδενικο!

-ΑΤΠ-

μαριάννα είπε...

-ΑΤΠ-

Μα γιατί λες παράγγειλα στιφάδο; Για να πνίξω τον πόνο μου και το κουνέλι! χαχαχαχαχαχαχα
Τέτοιες λάμιες! Ούτε να μαγειρέψουνε δεν κάθονται. Το παραγγέλνουν!
Τί να σου κάνουνε κι οι λατέρνοι; Εξαγριώνονται κι εντός του δικαίου.
Άσε που μάλλον ζηλεύει την ποίησή μας ο συγκεκριμένος!
Τόσο όσο και τη σπάνια ομορφιά μας!:)))))

Καλημερούδια! Πάω εφορία για πρωινό καφέ την τύχη μου! ;)

Ανώνυμος είπε...

Για πες αλέυρι;

μαριάννα είπε...

Τί αλεύρι; Μαλακό ή σκληρό;
Τί θα φτιάξεις; Κουραμπιέδες ή λουκουμάδες;
Ααααα... Μύλοι Αγίου Γεωργίου να πάρεις γλυκιά μου! Καραντί! Δε μπεστ! :ΡΡΡΡΡΡ

Sting είπε...

Είναι βαρύ το άτιμο,
σε τρώει δεν το τρως.
Από κουνελίσιο χάψιμο
έρχεται τρέχοντας ο γιατρός


Κι άν ντεμί αρσενικά
μικρά, δειλά και φοβικά
πετάνε σάπια βέλη,

Εσένα, πρώτη του νταλγκά,
που ξέρεις από μηδενικά
καθόλου μη σε μέλει

μαριάννα είπε...

Sting

Καλώς το μου! Καλώς το κεντράκι μας! Δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω! Κι ελπίζω και εύχομαι να είναι μόνιμη η παρουσία σου πια!

Όντως είναι βαρύ το άτιμο το κουνέλι! Αλλά συνηθίσαμε πια γεροντάκο μου. Τόσα κατάπιαμε και πολύ βαρύτερα... στο κουνέλι θα κωλώσουμε;

Όσο για τα σχόλια τα μηδενικά... ακριβώς όπως το είπες. Καθόλου δε με μέλει, όντας σκληραγωγημένη και μαθημένη στα... σκληρά της ζωής.

Τις παρθένες(λατέρνους) κλαίω και τα στραβάδια που μετράνε με τα μηχανάκια την υπόστασή τους. Σαν τους μικροτσούτσουνους που αναπληρώνουν τα εκατοστά με τα χιλιάδες κυβικά σχόλια! :))))

Σε χαιρετώ κεντράκι μου!

Heliotypon είπε...

Η σχέση μου με την ποίηση (τέχνη που υποψιάζομαι ότι θεραπεύεις) είναι πολύ χαλαρή. Κουσούρι, βέβαια αυτό, αλλά εγώ και η ποίηση δεν καταφέραμε να κάνουμε μιά σωστή σχέση. Μάλλον δεν με συμπαθεί κι αυτή γιατί συνεχώς χυλόπητες με ταΐζει! Γι' αυτό και δεν κάνω ποιητικά σχόλια. Η φωτογραφία, όμως, είναι αλλιώς. Γι' αυτό και με εντυπωσίασαν ΠΟΛΥ οι πανοραμικές σε όλα (όσα μπορούσα να μπω) ιστολόγιά σου (που είναι και ευάριθμα, ζωή νά'χουν!). 'Ασχετα αν είναι δικές σου ή όχι, η επιλογή των φωτογραφιών είναι εξαιρετική. Μπράβα!

μαριάννα είπε...

Heliotypon

Καλώς τονε τον γείτονα!

Χαλαρή σχέση έχω κι εγώ με τη ζωή γενικά... :)

Άλλοι στενεύονται. Τη φοράνε σαν κορσέ και ζορίζονται.

Ο λατέρνος για παράδειγμα.

Γεννήθηκε με κορσέ αυτό το παράξενο ον.

Κι όσο κι αν τινάζει τα πόδια να χαλαρώσει το σφίξιμο, του βγαίνει σε λυκάνθρωπο: Ουάαααααα... Ουάααααα... ουρλιάζει στα μπλογκς να τον λυπηθούμε.

Αγαπάς κι εσύ τη φωτογραφία ε; Κι εγώ το ίδιο... ;)

Καλό βράδυ! Να είσαι καλά!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Ο λατέρνΟς ???

Πάλι θα διαφωνήσω! (όπως συνηθίζω άλλωστε)

Στοιχηματίζω ότι η γραφή, το ύφος, το κόνσεπτ της "Λατέρνας" γενικότερα, είναι 100% γυναικείο. Τίποτα δεν δείχνει ανδρική γραφή, σύλληψη και στυλ.

Μπορώ μάλιστα να φιλοτεχνήσω το πορτραίτο αυτής της κυρίας που όλη η πολιτικοκοινωνική δράση της, αρχίζει και τελειώνει στο κομμωτήριο εντός του οποίου αντλεί τις εμπνεύσεις της...

μαριάννα είπε...

K.σ-Μ

Μπααααα... Με τίποτα και πάω και στοίχημα.

Καμιά γυναίκα και η κατωτέρου, δε θα ξέπεφτε σε τέτοια κατάντια, όπως το γνωστό απολειφάδι.

Άντρας είναι ο λατέρνΟς. Στα χαρτιά τουλάχιστον. Κατ' όνομα.

Ανώνυμος είπε...

Σχόλια μηδενικά
είναι και για καλό,
φαίνετ' οι διερχόμενοι
σκιάζουνται το μυαλό.

Θέλω να πω το πνεύμα σου
που εμφανώς κατέχει
το έργο της Γητεύτριας
που πάντα υπερέχει.

Γι αυτό να μην οδύρεσαι
όπου κανείς δε γράφει,
είναι καλύτερα θαρρώ
να μένουμε στην άκρη.


Με ζεστά φιλούθρια!
Ντ.-

μαριάννα είπε...

Καλέ μου ντουφεκαλεύρη

Το ποίημα προέκυψε διότι επροκλήθην από ντεμί αρσενικόν, μικρό, δειλόν και φοβικόν... όπου μου παρήγγειλε μ' αηδόνι και με πετροχελιδόνι ότι θα φροντίσει να μην έχω πια σχόλια. Και ειρωνεύτηκα την ανάγκη του λατέρνου για καταξίωση, την οποία αφού δεν απέκτησε λόγω κοινωνικής αντιπάθειας που προκαλεί, προσπαθεί να την αποκτήσει κάνοντας τον κακό και τον χαμερπή. Κατά βάθος δεν είναι. Παίζει το ρόλο για την επισκεψιμότητα. Καταλαβαίνεις λοιπόν την ανάγκη του κόσμου για τα νούμερα; Δεν διστάζουν να γίνουν νούμερα οι ίδιοι!

Φιλώ σε κι αγαπώ σε, ντουφεκαλεύρη μου!